Ανθολόγιον 97: Σωτήρης Γουνελάς (αντίλογος στον Στ. Ράμφο)

(…) ὑπάρχουν σελίδες στὸν Στ.[έλιο] Ρ.[άμφο] ὅπου ἀναφέρεται στὸ «ἄτομο» καὶ τὸ «πρόσωπο», ἄν καὶ τὸ βάρος γι’ αὐτὸν στὰ πρόσφατα γραπτὰ του ἀφορᾶ στὴν ἐξατομίκευση. Ποιὸ εἶναι τὸ πρόβλημα; Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ κατάσταση τοῦ ἀτόμου ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖται ὅπου δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀναφορὰ στὴν Καθολικὴ Ἀλήθεια, στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία. Στὴν ἄλλη περίπτωση, ὅταν ἐχουμε βάπτισμα καὶ ἐνέργεια τῆς Χάρης διὰ τοῦ μυστηρίου, εἴτε ὑπάρχει ἐνεργητικὴ πίστη καὶ συνείδηση πιστοῦ εἴτε ὄχι, ὑπάρχει καὶ κάτι πέρα ἀπὸ τὸ ἄτομο. Τὸ  ἄτομο, μὲ ἄλλα λόγια, μπορεῖ νὰ φτιάξει μιὰ πόλη σὰν τὴν Νέα Ὑόρκη ἤ τὴν Ἀθήνα, νὰ ὑψώσει μεγαθήρια, νὰ ἀνοίξει λεωφόρους, νὰ χτίσει θέατρα, μουσεῖα καὶ κινηματογράφους  ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΧΑΡΗ. Ἀκόμη πιὸ λιανά: μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ «ἀποτελέσματα μεγάλου ἱστορικοῦ διανύσματος» ἀλλὰ νὰ μένει «ἐκτὸς νυμφῶνος», ἤγουν ἐκτὸς σωτηρίας. (...)

Σωτήρης Γουνελᾶς,  Ἀντίλογος στὸν Στ. Ράμφο, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 2001, σελ. 62-63.